Kendime ait bir ada olsun istiyorum. Kuşatılmamış bir kaya parçası olsa da yeter, suyun üzerinde, fırtınalar çıktığında dalgaları tek başına göğüsleyebildiğim. Gökler gürlediğinde, şimşekler çaktığında iç sesimi ürkmeden dinleyebildiğim. 

 

Bir kaya parçası, karadaki tekinsizliğin ötesinde, suyun üzerinde. Birkaç kulaçla iyi insanlara ulaşabildiğim, tek başına geri yüzebildiğim, ayın parlak yüzünü görebildiğim. Karaya ne çok uzak, ne çok yakın, kendi hakikatimle baş başa.

 

Bir ada olsun istiyorum bana ait, simlenen denizin şıpırtısında üzerinde ayakta durabildiğim. Martı kanatlarında ıssız gün batımlarına uçabildiğim. 

 

Kumdan kalelerini yapan çocukların neşeli çığlıkları ulaşsa kulağıma kıyıdan. Küçük bir damla dev dalgalara dönüştüğünde hayal kaleleri yıkılmasa. Uzaklara baktıklarında çocuklar, tek sınır ufuk çizgisi olarak kalsa. 

 

.......

 

Büyükannem fotoğrafının arkasına bunları yazmış. O plaj artık yok, kaya parçası da. Kıyıyı doldurup üzerinden yol geçirdiler. Bugünlerde ölmüşlerimizin ardından ne çok şey için “İyi ki görmediler” diyoruz.