Nasıl söyleyeceğim onu eve götürmeye geldiğimizi… Anlar mı acaba kendiliğinden… Doktor Muhittin söylemiş midir yoksa? Beybabacığım diye koşsa çocukluğundaki gibi, dizlerime yatsa… Doya doya sarılsam, utanmadan mis gibi saçlarını koklaya koklaya ağlasam…

 

Anneciğinin ilk göz ağrısı, Makbule’m müşfik, akıllı, efendi kızım benim… Nasıl, nasıl olur… Allah’ım sen yardım et. Gözlerime dolan yaş olup eriyeyim, o kalsın ben öleyim Allah’ım, alma, alma gözümün nurunu benden…

 

Ne yapacağım ben? Annemi babamı nasıl idare edeceğim? Buradayken iyiydi hem vardı hem yok. Unutuyorduk. Yoksa sadece ben mi unutuyordum? Doktor Muhittin yakışıklı adam. Sizinle geçirsin son günlerini derken gözlerime baktı. Bilse ne kadar çekiştiğimizi, ablamı ne kadar kıskandığımı…

 

Ah bilsem ki Şefika ben gidince annemle beybabamı üzmeyecek, hemen şu dakika ölüvereceğim. Koltuğa yaslı başım hiç kalkmadan yerinden, kapatıvereceğim gözlerimi.