Necdet amcanın üç aylık emekli maaşını kırdırıp, öyle çıkabilmiştik bu tatile. Limanda, perde niyetine dantel anglesle kaplanmış, simetrik dar uzun pencereli, tahta kepenkli sıra evlerin arasından yürürken, şapka takmaya hiç gerek olmamıştı; sanki birisi bizim için gökyüzüne bir tente germişti, bu yaz sıcağında kavrulmayalım diye.

 

Necdet amca ağaç fundasından yapılmış piposuyla ufka bakarken hatırımda. Eminim, beraber vakit geçirip de rüzgâr sevgisi aşılayamadığı hiç kimse olmamıştır. Gönül’ün durumu ise hepimizden farklıydı. Necdet amca o kara, simsiyah güne kadar her anını umut dolu yaşadığı aşkını kaybettiğinde, kızına; “Annenin sana rüzgâr vasıtasıyla sarıldığını farz edeceksin bugünden sonra.” demişti. Gönül de bunu asla unutmadı, dümeni her tuttuğunda umut doldu, o sevgiye böyle yaslandı. Sağanak rüzgarlarda da hiç bırakmadı dümeni.

 

Bugün, yılın en uzun gününü yaşayarak başlayacağımız yolculuğumuz için alestayız. İnsanın sonsuz arkadaşını bulduğu bir hayat beni çok umutlandırıyor. Kendimle sohbet gibi Gönül ile konuşmak… Varlığımız taçlansın birlikte! Bize denizcilik dili yeter, pruvamız neta rüzgârımız kolayımıza olsun canım arkadaşım…