Eczacı, iki dakika müsaade eder misiniz diye sorduğunda “olur” diyerek gülümsedim. Başıyla işaret ettiği sandalyeye oturduğumda; fotoğrafta yüzü görünmeyen tır şoförünün reçeteyi eczacıya uzattığında aldığı ilacı merak ettim. Eczacıyla aralarında konuşma yoktu ama bir acelecilik, bir yakalanmışlık, sırların açığa çıkışı vardı. Tanık olmamı istemiyor gibiydiler. Her ikisi de taraf olmuşlardı. İki kutunun hızlıca pelür kağıda sarıldığını - benim ilaçlarım hiç kağıda sarılmamıştı - izliyordum ama kutuyu göremiyordum. Adam bütün vücuduyla saklamaya çalışır gibiydi. Eczacı bir de poşete koyduktan sonra, cebindeki parayı çıkarışında, gece yaşayacağı zevklerin ortaya saçılışı vardı. “Kimler alıyor?” diye sordum eczacıya.

“Kırtasiyeci de, ekmekçi de, işportacı da...”

“Genci, yaşlısı, fark etmiyor mu?”

“Tahmin etmek zor!”

“Kalbe zararlıymış.” dedim.

“Yapılacak bir şey yok!”